Monday, December 26, 2016

මාරක මල - 2
“මේ ලෙඩා මෙහෙ මැනේජ් කරන්න බෑ. ලෙඩාව අවිස්සාවේල්ලට මේ විදිහටම ගෙනියන්න ඕනේ. හැබැයි අවිස්සාවේල්ලට යනකම් ලෙඩාව මගේ අතින් කාටවත් දෙන්නේ නෑ. ජිනදාස(උපස්ථායක) උඹට පේනවනේ, මගේ අත් දෙකම නිදහස් නෑ. මට උදව් කරපන්. මම කියන දේ විතරක් කරපන්. අනම් මනම් කතා කරලා මාව තරහ ගස්සන්න එපා”.
“අනිත් දොස්තර මහත්තයා ඩියුටි එන්න ඉස්සෙල්ලා ඉස්පිරිතාලේ දාලා අවිස්සාවේල්ලේ ගියහම සර්ගේ රස්සාව?”.
“ජිනදාස මම කියන දේ කරපන්. දැන් ඉක්මනට ගිහින් බලපන් ඇම්බියුලන්ස් එකයි පාලිතයයි ඉන්නවද කියලා. නඩු කියලා හරි මම මගේ රස්සාව බේර ගන්නම්. අපි ඉස්සෙල්ලා පොඩි එකා බේර ගන්න ට්‍රයි කරමු.
“සර් බී.එච්. ටී. එක ලියන්නේ කවුද? බී.එච්. ටී. එක ලියන්න මගේ අත් දෙක නිදහස් කලොත් කොල්ලා මැරෙනවා. ඒ හින්දා බී.එච්. ටී. එක ලියන්න ඕනේ නෑ. ලෙඩාගේ විස්තරේ උඹ කොළ කෑල්ලක ලියලා මගේ මේසේ උඩින් තියලා වරෙන්. මම පස්සේ ඒක බැක් ඩේට් කරලා හෙට ලියන්නම්. දැන් මාව අල්ලාගෙන ගිහිල්ලා මේ විදිහටම ඇම්බියුලන්ස් එකට  නග්ගපන්.”
“සකුන්තලා ( සෞඛ්‍ය සේවිකාවකි) ඔයා අවිස්සාවේල්ල හොස්පිටල් එකට කෝල් එකක් දීලා කියන්න තව පැයකින් උගුරේ මලක් හිර වුන ළමයෙක් එනවා, තියටර් එක රෙඩි කරලා තියන්න කියලා”
“සර් අවිස්සාවේල්ල රෙඩි නැත්නම්? රෙඩි නැත්නම් මම කොළඹ යනවා. උඹට ඒ පණ්ඩිතකම් වැඩක් නෑ මම කියන දේ කරපන් කෙල්ලේ”
රස්සාවේ සුරක්ෂිත භාවය හෝ රෝහල අතහැර යාම පිළිබඳව මට වගේ වගක් නොවිණි. අමාරුම කාරිය වූ ඇම්බියුලන්ස් එක රෝහලේ තිබීමේ උද්දාමයෙන් රොබෝ ඉරියව්වෙන් ඇම්බියුලන්ස් එකේ රියැදුරාට පිටුපස අසුනේ වාඩි වුනෙමි.
“සර් දැන් වේගෙන් වංගු ගන්න කොට අල්ලගන්නේ කොහොමද?”
“පාලිත, උඹට තියෙන්නේ පෙරල ගන්නේ නැතිව පුළුවන් ඉක්මනින් මාව අවිස්සාවේල්ලට ගෙනියන එකයි. මා ගැන මම බලා ගන්නම්”
දැරණියගල සිට දෙහිඕවිට දක්වා අතිශය රළු වංගු සහිත මාර්ගයේ විනාඩි 45 ක් දරුවා දෑතින් රඳවාගෙන ඇම්බියුලන්ස් එක ඇතුලේ නොවැටී ගමන් කල හැකි බව මට තද බල විශ්වාශයක් විය. ඒක පුහුණු වුනේ මෙහෙමයි.
[ගනේමුල්ල දුම්රිය පොලේ සිට ගම්පහ දක්වා දුම්රියෙන් යන විට, දුම්රිය අධික ලෙස දෙපැත්තට වැනෙන යාගොඩ ප්‍රදේශයේදී ඔට්ටුවට දුම්රිය පෙට්ටියේ මැද පොල්ල අල්ලා ගන්නේ නැතිව නොවැටී ගමන් කිරීමට මට  ඇබ්බැහි කලෙත් නමින් පාලිත වූ මගේ පාසැල් මිතුරෙකි].
මම මෙහිදී එම ක්‍රමය අනුගමනය කලෙමි. කකුල් දෙක BROAD BASE එකක පවත්වා ගනිමින් වංගු වලදී සමබරතාවය පවත්වා ගන්නා අතර රළු මාර්ගය නිසා උඩ බිම විසිවීම ද බාගෙට සීට් එකේ වාඩි වී සිටීමෙන් හා ඩාන්සින් මෝඩ් එකෙන් විසඳා ගත්තෙමි. මනස පාලනය කිරීමට ඉතාම කරදරකාරී බවක් ගෙනාවේ සීට් එක පාමුල තම දරුවාගේ ජීවිතය බේරා දෙන ලෙස ඉල්ලා හඩන මවගේ විලාපයයි. කොරේ පිටට මරේ කියා හොඳටම හෙම්බත් වූ දරුවා පිට කල මළ මුත්‍රා වලින් මගේ සර්වාංගය නැහැවී ගියත් මගේ ඉරියව්වේ හෝ උත්සාහයේ කිසිඳු වෙනසක් කිරීමේ අවශ්‍යතාවයක් මට නොවිණි.

මාරක මල - 3
දැරණියගල මාර්ගයේ ගමන් දුෂ්කරතාවය එහි අත් දැකීම ඇත්තෙකුට මිස නිවැරදිව අවබෝධ කිරීම උගහටය. මුල සිටම මගේ දැඩි විශ්වාශය හා උත්සාහය  වුයේ අඬු යතුරු නැතිව මගේ ඇඟිල්ලෙන් අල්ලාගත් ප්ලාස්ටික් මල මගේ අතින්ම ඉවත්කර ගැනීමටයි. “BACK BLOWS, CHEST THRUSTS” න්‍යාය අසා තිබුනත් එය ක්‍රියාත්මක කිරීමට අල්ලාගත් මලේ GRIP එක අත හැරීමට මගේ හිතේ  කිසිම අදහසක් නොවිණි. මගේ ක්‍රියාදාමය “මහා මෝඩ වැඩක්” ලෙස කාට පෙනුනත් මට වඩාත් වැදගත් වුයේ මගේ අතේ තිබු AIR WAY CONTROL එක අත් නොහැර වඩා ආරක්‍ෂිත තැනකට දරුවා රැගෙන යාමයි. ඒ සඳහා මට උපරිම ලෙස ගෙවන්න වෙන්නේ තව විනාඩි 60 ක් පමණි.
රියදුරු පාලිත විටින් විට සර්ට අමාරුද? වේගේ අඩු කරන්නදැයිඅසමින් මා ගැන විමසිලිමත් වෙයි. ඔහුට උත්තර දෙනවා වෙනුවට ගැස්සෙන පැද්දෙන වාහනයේදීම මල එලියට ගැනීමේ කටයුත්ත කිසිවිටෙකත් අත් නොහරින ක්‍රියාවක යෙදෙමින් සිටියෙමි. දරුවාගේ දත් නැති උඩු හා යටි හනු අතරට දඬු අඬුවකට මෙන් සිරවී තිබු මගේ දබර ඇඟිල්ල වේදනාවක් නොදැනෙන තරමට හිරිවැටී තිබීම එක්තරා අන්දමකින් වාසියකි. GRIP එක LOSS වීමේ අවදානම අවාසියකි. දරුවා මරු විකල්ලෙන් දැඟලීම අසහනයකි.
(අයියෝ සිම්පල් වැඩක්නේ, පිට පැත්තට තුන් පාරයි ගහන්න ඕනැ කියලා හිතෙන අය ගොඩක් ඉන්න බව මම දන්නවා. ඒත් නලියන ලේන් පැටියෙක් වගේ දරුවෙක් බිම වැටෙන්නේ නැතිව දෑතේ රඳවා ගන්න පුරුදු වෙන්න ළමා වාට්ටුවේදී මට අවුරුදු දෙකක් ගියා. ඔන්න ඕකයි ප්‍රායෝගික තත්වය. තට්ටු කරන හැටි මම දන්නවා. ඒත් දරුවාගේ ජීවිතේට තට්ටු වෙන වැඩ අත්හදා බලන්න මට ඕනැ වුනේ නෑ)
  දැරණියගල මාර්ගයේ තක්කාලි වංගුවේදී වේගය පාලනය කරගත නොහැකි වූ ඇම්බියුලන්ස් එක දකුනු පැත්තට විසිවී ගියත් දක්ෂ රියදුරෙකු වූ පාලිත රථය පාලනය කර යලි මාර්ගයට ගැනීමට සමත් විය. මේ අනපේක්ෂිත JERK එකෙන් පොඩි එකාගේ පිට පැත්තට මගේ උදරයෙන් වැදුණු NATURAL BACK BLOW එකෙන් මල එලියට පැන්නේය. ඇතිවූ නිම්හිම් නැති ප්‍රීතියට මට උන් හිටි තැන් අමතක විය.
“පාලිත මල එලියට ආවා. ඇම්බියුලන්ස් එක ආපහු හරවපන්. දැන් මට ඩියුටි ඕෆ් වෙන්න පුළුවන්”. එසේ කියමින් මම දරුවාව එතෙක් මගේ පය පා මුල හඬමින් සිටි මවගේ අතට පෑවෙමි.
“මහත්තයාට බුදු බව අත්වෙනවා” කියමින් අම්මා දරුවාව දෝතින්ම තුරුළු කරගත්තාය.
“සර් මොකද කරන්නේ ආපහු හරවනවද, දිගටම යනවද?” ඇම්බියුලන්ස් එක පාර අයිනේ නතර කල පාලිත මගෙන් අසයි.
අධික තෙහෙට්ටුවත් ප්‍රීතියත් මුසුවූ හැගීමෙන් මෙතෙක් දරුවාගේ මුවේ තිබු ප්ලාස්ටික් මල දෙස මම මද  වේලාවක් බලා සිටියෙමි.  ප්ලාස්ටික් මලේ දරුවාගේ කම්මුලට තදවූ මල් පෙත්තේ ලේ තැවරී තිබුණි. මල් පෙත්ත කැඩෙන්න ඔන්න මෙන්න වාගේය. මම දරුවා දිහා බැලුවෙමි. ඌ බස බස ගා අම්මාගෙන් කිරි උරා බොයි. අම්මාටද මාව මතක නැත. දරුවා ආපසු දැරණියගල අරන් ගියොත් රාත්‍රියේදී යම් අවදානමක් ඇති විය හැකිය. වඩා ආරක්‍ෂිත වූ අවිස්සාවේල්ල රෝහලට දරුවා භාර දී මළ මුත්‍රා වලින් නැහැවුණු ඇඳුම් පිටින් ගෙදර යාමට තීරණය කලෙමි. අවිස්සාවේල්ලට යමු. මගේ විධානයට ඇම්බියුලන්ස් එක ඉදිරියට ඇදුනි.
අවිස්සාවේල්ල රෝහලට පැමිණෙන විට රෝහල් කාර්ය මණ්ඩලය කුඩා දරුවාව භාර ගැනීමට සුදානමින් සිටියේය. කෝ දැන් ඔය අමාරු දරුවා? රෝගීන් භාර ගන්නා වෛද්‍ය වරිය මගෙන් ඇසුවාය. “මේ ඉන්නේ දරුවා අම්මා අතේ”. 
“දරුවට කිසි අමාරුවක් නෑනේ”
“මෙන්න මේ මල දරුවගේ උගුරේ හිරවෙලා තිබුණා. මම ඒක එලියට ගත්තා. There is little bleeding. Some times you may get post traumatic bleeding and edema in the throat. You better admit the child” මම අදාළ වෛද්‍යවරියට  කල යුතු දේ මගේ වෘතීය භාෂාවෙන් කීවෙමි.
“ඔව් දරුවා ඇඩ්මිට් කරගන්නම් අපි. මේ මල අපිට දීලා යනවද? දොස්තර නෝනා මගෙන් ඇසුවාය.
“ඒක දෙන්න බෑ. මේ සිදුවීම මතක් වෙන්න මම එක තියාගන්න ඕනේ”
“පාලිත මල්ලි මාර වැඩේ. මම ඇදන් යන්න හිටපු කමිස සාක්කුවේ සල්ලි තිබුනේ. ඩියුටි ඕෆ් වෙන්න වුනේ නෑනේ. ඒ කමිසේ සල්ලි එක්ක රෙස්ට් රූම් එකේ. මම හෙට දෙනකන් මට බස් එකේ යන්න රුපියල් සීයක් දියන්”.
රියදුරාගෙන් රුපියල් සීයක් ඉල්ලාගත් මම ගෙදර යාමට බස් එකක් ගැනීමට අවිස්සාවේල්ල රෝහල් හන්දියට දිව ගියෙමි. කලාතුරකින් හමුවන මාර්ග අංක 18 හැටන් කොළඹ ඒ.සී. බස් රථයක් හමුවුනත් මුත්‍රා ගඳ සහිතව එම බසයට නැගීම අත් හැර දමා තවත් පැයක් පමණ රස්තියාදු වී නෝමල් බස් එකකින් පැය 2 ක් තිස්සේ කොළඹට ගෑටුවෙමි.
ඇත්තෙන්ම මම සිතුවේ මව්කිරි ද පොවා නිරුපද්‍රිතව ශල්‍යාගාර කණ්ඩායමට භාර දුන් මේ කොලු පැටියා පසුවදා ටිකට් කපාගෙන ගෙදර යන්නට ඇති බවයි. නමුත් එය එසේ සිදුවී නොතිබුණි. දරුවාගේ ජීවන ඉරණම විසදී තිබුනේ කොළඹ ළමා රෝහලේදී බැව් මා දැනගත්තේ දෙවසරකට  පසු එම රෝහලේ නියෝජ්‍ය අධ්‍යක්ෂවරයා ලෙස හෙද නිලධාරීන් සඳහා කළ දේශනයක් අතරතුරදීය.


සතුටු කඳුළු (මාරක මල 4 )
දැරණියගල දිසා රෝහලේ වසර 5 ක සේවා කාලයකින් පසු මා කොළඹ පශ්චාත් වෛද්‍ය උපාධි ආයතනයට යන්නේ වෛද්‍ය පරිපාලන උපාධිය සඳහා සුදුසුකම් ලැබීම හේතුවෙනි. තවත් වසර දෙකක් ඇතුලත වෛද්‍ය පරිපාලන උපාධිය සමත්වන මට  කොළඹ ළමා රෝහලේ නියෝජ්‍ය අධ්‍යක්ෂ වරයෙකු වශයෙන්  පත්වීමක් ලැබෙන්නේය.
පාසැල් අවධියේ සිටම රාජ්‍ය සෞඛ්‍ය  සේවාවන්හි පිරිහුණු ආකල්පමය ස්වභාවය ගැන කලකිරීමකින් සිටි මා හෙන්ඩුව අතට ලැබුණදාම අලි ඇත්තු මෙල්ල කිරීම ආරම්භ කලෙමි. වෛද්‍ය වරුන් හෙදියන් කනිෂ්ඨ කාර්ය මණ්ඩල සේවකයන් ඇතුළු කණ්ඩායම් සඳහා ආකල්පමය සංවර්ධන දේශණ පැවැත්වීම මගේ දින චරියාවේ එක අංගයක් විය.
“සෞඛ්‍ය සේවකයෙකුගේ කැපවීම” නමැති මාතෘකාව යටතේ පැවැත්වූ  මෙවැනි එක් දේශනයකදී මා විසින් දැරණියගල දරුවාගේ ජීවිතය අවදානම් තත්වයෙන් මුදවාගෙන අවිස්සාවේල්ල රෝහලට භාර දුන් කතාව කීවෙමි.
දේශනය අසා සිටි තරුණ හෙදියක් එක් වරම නැගී සිට සිදුකළ මේ කතාවෙන් මගේ ඇඟේ හිරිගඩු පිපී ඇස් වලට කඳුළු පිරුණි. (ඇදහීමට තරමක් අසීරු කතාවක් ස්ථිර කිරීමට අනපේක්ෂිතව ජීවමාන සාක්ෂිකරුවෙකු ඉදිරිපත්වීම තරම් ආත්ම තෘප්තියක් කෙනෙකුට තවත් තිබේද?)
 “ සර් මම ඔය මල ගිලුණු දැරණියගල දරුවාව දන්නවා. අවිස්සාවේල්ලේ ඉසපිරිතාලෙන් අපේ ළමා රෝහලට ට්‍රාන්සර් කරපු ඔය ළමයා මැනේජ් කලේ අපේ ICU එකේ. එදා ඒ ළමයා අවිස්සාවේල්ලට ඇතුල් කලාට පස්සේ ළමයාගේ උගුර ප්ලාස්ටික් මල තෙරපීම නිසා ඇතිවුන තුවාල නිසා සංකුලතාවයක් සිදුවෙලා.( Post traumatic edema, bleeding- engorgement) 
දරුවට අවිස්සාවේල්ල ඉස්පිරිතාලේදී TRACHEOSTOMY  එකක් කරලා අපේ ICU එකට TRANSFER  කරලා තිබුණා. සති දෙකකින්  විතර දරුවා සුව වුණා. දරුවාගේ අම්මා දියවැඩියාවෙන් පෙළුන නිසා ඒ අම්මටත් අපිට ප්‍රතිකාර කරන්න වුණා. ඒ නිසා දරුවා තවත් වැඩිපුර සතියක් අපේ වාට්ටුවේ හුරතල් වෙවී හිටියා. ලස්සන කොලු පැටියා සර්.”
(සමාප්තයි)

Tuesday, December 20, 2016

මාරක මල

( මෙම සත්‍ය සිදුවීම කෙටියෙන්  පැවසිය නොහැකි බැවින් කොටස් වශයෙන් කියවන්න -අති දුෂ්කර අත් දැකීමක් මිස අතිශෝක්තියක් නොවන බව කරුණාවෙන් සලකන්න)
මේ සිදුවීම සිදුවන අවධියේ මා දැරණියගල දිස්ත්‍රික් වෛද්‍ය නිලධාරියා ලෙස කටයුතු කරමින් සිටියෙමි. ඉතා දුෂ්කර ගමනාන්තයක පිහිටි මෙම රෝහලේ සේවය කලේ මාත් ඇතුළුව වෛද්‍යවරුන් සිව් දෙනෙකු පමණක් වන අතර අප වෛද්‍ය හිඟයට මුහුණ දුන්නේ සේවා මුර ක්‍රමයට රාජකාරී කිරීමෙනි.
දින කිහිපයක් එක දිගට වැඩමුර තුනක් පමණ නිමකර සිටි මම  මෙදින පස්වරු 2 ට මගේ සේවා මුරය නිමකර සවස දෙකේ බස් එකෙන් කොළඹ පැමිණීමේ අපේක්ෂාවෙන් ඊළඟට වැඩ මුරය භාර ගැනීමට පැමිණෙන වෛද්‍යවරයා අපේක්ෂාවෙන් ඕ. පී. ඩී එකේ සවස් භාගයේ එකතු වූ රෝගීන් කිහිප දෙනා පරීක්ෂා කරමින් සිටියෙමි.
හරියටම් වෙලාව පස්වරු එකට පමණ වෙන්න ඇති. ඉතා තරබාරු තරුණ මවක් මහා හයියෙන් විලාප දෙමින් මාස 10 ක් පමණ වූ කුඩා දරුවෙක් වඩාගෙන ඕ. පී. ඩී එකට පැමිණියාය. දරුවාගේ ඇස් උඩගොස් තිබුන අතර ගොර ගොර සද්දෙන් හුස්ම ගනිමින් සිටියේ ය.
ටෙනිස් මලක හැඩය ගත් කුඩා ප්ලාස්ටික් මලක් දරුවාට ගිලී තිබූන අතර දරුවා හුස්ම ගන්න වාරයක් වාරයක් පාසා ෂටලයක් ආකාරයෙන් ප්ලාස්ටික් මල දරුවාගේ උගුර වෙත ඇදී ගොස් ඔහුගේ  හුස්ම හිර කරමින් තිබුණි. හුස්ම ඉහලට අදින සෑම වාරයක් පාසාම දරුවාගේ ඇස් උඩ යමින් ඇස් වලින් කඳුළු පනියි.
වෙද නලාව  කරේ දමා ගෙන  සිටි මා එක වරම දරුවා මගේ දෝතට ගෙන මුනින් හරවා දරුවාගේ කට ඇතුලට මගේ දකුණු අතේ මහපට ඇඟිල්ල ඇතුල් කලෙමි. ඒ වනවිට දත් නොවැඩී තිබු කුඩා දරුවා තම උඩු හනුවට හා යටි හනුවට මගේ දබරඇඟිල්ල තදින් තද කල විට මට තරු පෙනෙන වේදනාවක් දැනුනත් මගේ ඇඟිල්ල එලියට නොගත්තේ, ඒ සමගම මා අමන්දානන්දයට පත් කරමින් මේ පස් පෙති මලේ එක පෙත්තක් දරුවාගේ ඇතුල් කම්මුල හා මගේ දබර ඇඟිල්ල අතරට හසුකර ගැනීමට මට හැකිවූ හෙයිනි.
අධික ලෙස වෑස්සෙන කෙල නිසා ප්ලාස්ටික් මල්පෙති  ලිස්සා යන බැවින් මගේ තනි  ඇඟිල්ලෙන් සම්පුර්ණ මල එලියට ගත නොහැකි විය. මෙහිදී මට එක්වරම සිහියට ආවේ මගේ ගුරු මහාචාර්ය ෂෙරීෆ්ඩීන් මැතිදුන්ගේ අවවාදයකි. “ ජීවිත අවදානම වැඩිවන ආකාරයේ නොකළයුතු දේවල් පළමුවෙන් සිතා ඒවා නොකර ඉන්න” 

ඇතුල් කම්මුලට මල තද කරගෙන සිටින තාක් දරුවා හොඳින් හුස්ම ගන්නා දරුවාගේ AIR WAY  පාලනය මගේ දබර ඇඟිල්ලට ගෙන තිබු  බැවින් ෆෝසේප් හෝ වෙනත් අඬු බඩු දමා දරුවා කලබල කර ඔහුගේ ජීවිතය අවදානමට ලක් නොකිරීමට මම වග බලා ගත්තෙමි. ආරක්ෂිතව මල ඉවත් කරණ ක්‍රමයක් කල්පනා වෙන තුරු හෝ එවන් සහයක් ලැබෙන තුරු දරුවාගේ මුවින් එලියට මගේ දබර ඇඟිල්ල නොගන්නේමයි යන අධිෂ්ඨානයෙන් එම ඉරියව්වෙන්ම දරුවාව මගේ පපුවට තුරුළු කරගෙන ඊළඟ විධානය මම ළඟ සිටි සාත්තු සේවකයාට දුන්නෙමි. (මතු සම්බන්ධයි )


Friday, November 4, 2016

හෙන්ඩුව නැති අලියා

අඩුම ගානේ  සුද්දා මේ රට අසුව දශකය වෙනතුරුවත් පාලනය කලානම් කාපාලු දේශපාලනය නිසා අද අපි මුහුණදී සිටින ඛේදවාචකය ඇති නොවන්නට බොහෝ දුරට ඉඩ තිබු බව මගේ පෞද්ගලික මතයයි. අකාර්යක්ෂම දේශපාලකයන්ගේ ආශිර්වාදයෙන් රජයේ ආයතනවල බාල ඉදිකිරීම් කර තාවකාලික ලාභ ලැබූ සියලුදෙනාට  ඉදිරි ආත්මභාවයන්හි ගස් ගල් යටවත් සෙවනක් ලැබේ යැයි විශ්වාස නොකරමි.
කුලියාපිටිය රෝහලට පස්මහල් වාට්ටු සංකීර්ණයක් ලැබී තිබුනේ මිලියන 500 ක විතර වියදමකින්. මේ පස්මහල් අලියාට ජලය සැපයීම සඳහා භූගත ජල ගබඩාවක් තිබුනේ නෑ. ඒ කියන්නේ අලියෙක් දුන්නට හෙන්ඩුව දීල නෑ. පැරණි ජල ගබඩාවට මා විසින් අලුත්වැඩියා කල නල ලිඳෙන් පුරවන ජලය දහවල් වෙන විට ඉවර වෙනවා. එතකොට පස්වෙනි මහලේ ටැංකි වලට ජලය පොම්ප කරන අධි බලැති පොම්ප වලට හුළං අදිනවා.
මම රෝහලේ වැඩ භාරගන්න කොට  බිල්ඩිමේ පදිංචි වෙලා අවුරුදු දෙකයි. අලුත් ජල ගබඩාවක් හදන සැලැස්මක් පේනතෙක් මානෙක නෑ. ඒ කාලේ ලක්ෂ 75 ක් මේ සඳහා ඕනෑ කිය කියා හිටියා විතරයි. (මටමයි වෙන්නේ ). පස්වෙනි මහලේ තිබුනේ ඊ. එන්. ටී. තියටර් එකයි අයි තියටර් එකයි. වතුර නැති ගැටලුව නිසා හැමදාම මේ අංශ වල ශල්‍යකර්ම කල් දානවා.
මම මේ වැඩේ කරන බව පළාත් අධ්‍යක්ෂකට දැනුම් දුන්නා. මගේ සැලැස්ම ඔහුට කිව්වා. අනුමැතිය ලැබුණා.
සැලැස්ම මේකයි. මම යනවිට පාතාලය විසින් අත්පත් කරගෙන තිබු බයිසිකල් පාක් එක නීත්‍යානුකූල ක්‍රමයට බදූ දුන්නා. ඒ මුදල් බැරවුනේ රෝහල් සංවර්ධන අරමුදලටයි. මේ මුදල් වියදම් කරන්න පළාත් අධ්‍යක්ෂ වරයාගේ පුර්ව අනුමැතියක් ඕනේ. ඒ සඳහා ටී. ඕ. වාර්තාවක් සමග ඇස්තමේන්තුවක් සකස් කරන්න ඕනේ. මගේ සැලසුම උනේ ලීටර් 2000 ටැංකි 8  ක් ස්ථානගත කරලා ලීටර් 16000 ක ධාරිතාවක් සහිත  ජල ගබඩාවක් නිර්මාණය කරන්නයි.

ලීටර් 2000 ටැංකි 8 ක් තියන්න ශක්තිමත් ෆ්ලැට් ෆෝර්ම් එකක් ඕනෑ. මේ සඳහා අවශ්‍ය කළුගල් හිතවත් ගල් කොරියක අයිතිකරුවෙක් නොමිලේ දුන්නා. නඩුකාර හාමුදුරුවෝ උසාවියෙන් දීපු වැලි ගොඩක් ඉතිරිවෙලා තිබුනා. පැන්ෂන් යන සේවකයෙක් සිමෙන්ති කොට්ට 5 ක් අරන් දුන්නා. තව සිමෙන්ති කොට්ට 5 ක් ටවුමේ රක්ෂණ සමාගමක මැනේජර් කෙනෙක් අරන් දුන්නා. බාස් වැඩේ කලේ මගේ වීරයා. එයාගේ නම කුමාර. වීනස් ප්‍රතිමාව පෙන්නලා ඒ විදිහට අඹපන් කිව්වොත් මිනිහා ඒක කරනවා. රුපියල් 1000 හේ දවස් පඩියට ඔහු වැඩේ කළා. (මේකට හිඟා කෑවා කියලා අපහාස කරන්න එපා. මේකට මම කියන්නේ Private Public participation එහෙම නැත්නම් Community Participation කියලා)

සල්ලි ගියේ ටැංකි 8  ට විතරයි. අනුමැතිය එනකම් ඉන්න වුනේ නෑ. අඩුම මිළ ගණන් දීපු හාඩ් වෙයාර් අයිතිකරු ටැංකි 8 ණයට දුන්නා. අවුරුදු දෙකේ වැඩේ මාසෙන් ඉවර කළා. මට පස්සේ ආපු උත්තමයෝ වතුර ලැබුණ හැටි දන්නෙත් නෑ. ඒ හින්දා මේවා වෙබ් සයිට් වල හොයන්න එපා. මේ ෆොටෝ එකේ තියෙන වතුර ගබඩාව ඉස්පිරිතාලෙට ගිහිල්ලම බලාගන්න (නිරාමිස ප්‍රීතිය සඳහා ලියා තබමි)
ආකල්පය: ළගාවීමට වීමට අපහසු ඉලක්කයක් නිසා පීඩාවට පත්වූවන්ට සහනයක් සැලසිය හැකි විකල්ප ක්‍රියාමාර්ගයක් ඉතා ඉක්මනින් ගැනීමට ඔබට නොහැකි වේනම් ඔබ අසමත් කළමනාකරුවෙකු වනු ඇත.

Management Strategy : Cost effectiveness, Look for achievable alternatives, Never say no   

Sunday, October 16, 2016

ගෞරවණීය සොඳුරු ප්‍රේමය

මහනුවර ඉඳලා ගම්පහට සේන්දු වුන මගේ පාසැල් ජීවිතයේ ඊළඟ නවාතැන වුනේ ගලහිටියාව සෙන්ට්‍රල් එකයි. පහේ පන්තියේ ඉඳලා ඉස්කෝලේ හිටපු හැමෝම අභිබවමින් අටේ පන්තියේදී ඉස්කෝලෙට ආපු මම එකොළහ වසර වනවිට  පාසලේ ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකයා බවට පත් වෙන්න  සමත්වුනා.
එකොළහ වසරට අලුතෙන් පාසැලට ආපු ලස්සන ගැහැණු ළමයෙක් ගැන මගේ හිතේ උනන්දුවක් ඇතිවුනා. ලස්සන කවියක් ලියලා මගේ හිතේ ඇය ගැන තිබුන අදහස දන්වලා යැවුවා. මුතුකැට වගේ ලස්සන අත් අකුරු වලින් මට පිළිතුරක් ලැබුණා. එයින් කියවුනේ ඒ වනවිටත් ඇයට පෙම්වතෙක් සිටින බවයි. පාසලේ බාහිර වැඩ වල කාර්යබහුල මා එක්ක ඇය කිසි අමුත්තක් නැතිව සිනහමුසු මුහුණින් යුතුව වැඩ කලා. හිතේ විශාල දුකක් තිබුනත් අමුත්තක් නැතිව මමත් පාසලේ වැඩ කටයුතුවල නිරතවුණා.

ඒත් ටික දවසක් ගතවෙනකොට ..........
“ ඉස්කෝලේ මේන් හෝල් එකට ඔයා ඇතුල් වෙනකොටම ඒ වෙනතෙක් කෑ කෝ ගහ ගහ හිටපු  දාහක් විතර ළමයි ඇල්පෙනෙත්තක් බිම වැටුනත් ඒ ශබ්දේ ඇහෙන තරමට නිශ්ශබ්ද වුණා. මම නම් වශී උනේ ඔයාගේ ලස්සන හිනාවට.  ඒත් මුළු ඉස්කෝලෙම වශී කර ගන්න සමත්වුණ ඔයාගේ පෞරුෂය ගැන මට හරි ආඩම්බරයි.”
ඒ වගේ ලියුම් ලියන තරමට ටික දවසක් ගතවෙනකොට ඇය මට ගොඩාක් සමීප වුනා. පාසැලේ ප්‍රධාන ශිෂ්‍යනායකයා වූ නිසා ඇගේ ඇසුර මට මදහසින් දක්වන හැගීමකටත් ඇස් වලින් කරන කතාවකටත්  පමණක් සීමා වුණා. එක දවසක් ඒ සීමිත ආදරය නවත්වමු යැයි ඇය යෝජනා කළා. ඊට හේතුව ඇය  ඇගේ  ප්‍රථම ප්‍රේමයට පිටුපෑමට තිබූ අකමැත්තයි.
උසස්පෙළ පළමුවරට ලියා සරසවි වරම් නොලැබුන නිසා දෙවනවර විභාගයට සුදානම් වෙමින් සිටි මට මේ තීරණය දරා ගැනීමට ඉතා අපහසු වුණා. පාසලේ ප්‍රධාන ශාලාව ඉදිරිපිටදී ඇය හමුවූ වේලාවකදී මම ඇගෙන් ඉල්ලීමක් කළා. “මගේ එග්සෑම්  එක ඉවරවෙනකම් ඔයාගේ තීරණය කල්දාන්න පුලුවන්ද ? ඊට පස්සේ ඔයාගේ ඕනෑම තීරණයකට මම කැමති වෙන්නම්”.  ඇය හා කිව්වා. මට මුළු ලෝකෙම ලැබුණා වගේ දැනුනා.

එදාට පස්සේ අපි දෙන්නා කවදාවත් මුහුණට මුහුණ හමු වුනේ නෑ. ඒත් ඇය මගේ ආදරවන්තිය කියලා හිතින් හිතාගෙන මම ඉතා කැපවීමෙන් අධ්‍යාපන කටයුතු කරගෙන ගියා. උසස්පෙළ ප්‍රතිඵල අනුව මම වෛද්‍ය විද්‍යාලයට සමත්වූ බව මුළු පාසලටම දැනගන්න ලැබුණා. මගේ ජයග්‍රහණය ගැන ඇයට කියන්න මග බලන් හිටියත් මට ඇයව  හමුවුනේ නෑ.

එක දවසක් ගම්පහ දුම්රියස්ථානයේ විරුද්ධ දිශාවේ වේදිකාවේ ඇය සිටිනවා මම අහම්බෙන් දැක්කා. සෙනග අතරින් කොහොම හරි ඇය සිටින තැනට මම යනවිට ඇය එතැනින් මාව මගහැර ගොස් තිබුනා. ඊට පස්සේ කවදාවත් ඇය මට හමුවුනේ නෑ. වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ අධ්‍යාපනය හදාරන කාලය තුල හැමදාම මට ඇයව මතක් වුණා. ඉතා සංවේදී මානසික තත්වයකදී එක වචනයකින් ඇය මා වෙනුවෙන් කල කැපවීම නොවන්නට මම අද මෙතැන නැති බව මට අදටත් හිතෙනවා. මුළු ජීවිත කාලය තුලම ඇයගේ ඒ කැපකිරීමට මගේ හිතේ ඇති ගෞරවය නැතිවෙන්නේ නෑ. නපුරු නොවී මගේ හිත සතුටින් තැබූ ඇය අද කොහේ හෝ ඉතා සතුටින් ජීවත් වෙනවා ඇතැයි මට හිතෙනවා.



Sunday, October 9, 2016

වෙද හකුරු

උඹේ අකුරු හරියට හකුරු වගේ යයි අපේ ගුරුවරු කියවීමට නොහැකි අකුරු ලියන එවුන්ට කිව්වේ ඉතා කෝපයෙනි. ඒ උතුම් ගුරුවරු කෝපාවිෂ්ඨ වුයේ මොළේ අමාරුවකට නොව තමාගේ ගෝලයන්ගේ කැත අත් අකුරු මගින්  තම නම්බුවට හානිකර වේ යැයි තිබු වෘතීය අභිමානය හේතුවෙනි.

“ ශ්‍රී ලංකාවේ වෛද්‍ය වරුන් විසින් ලියන ඖෂධ  වට්ටෝරු 50% පැහැදිලිව කියවිය නොහැකි බව අප  විසින් කල සමීක්ෂණයකදී හෙළිවී තිබෙන අතර මෙම තත්වය වැරදි ඖෂධ රෝගීන් වෙත ලැබීමට ඉඩ කඩ විවර කිරීමෙන් ඔවුන්ට මාරාන්තික ප්‍රතිඵල අත්වීමට ඉඩ සලසනවා” -  කොළඹ වෛද්‍ය පීඨයේ මහාචාර්ය ප්‍රියදර්ශනී ගලප්පත්ති - සේනක බිබිලේ අනුස්මරණ දේශනය - පදනම් ආයතනය කොළඹ - 23/09/2016.

ඒ කාලේ වටකුරු පැහැදිලි අත් අකුරු ලියන්න පුළුවන් එකා මාර වැඩ කාරයෙකි. දැන් නම් සක්කරයාටවත් කියවීමට නොහැකි ලෙස කුරුමිණි අඬු අකුරු ලයන එකා සිරා පොරකි.

ඔබේ දරුවාගේ පන්ති භාර ගුරුතුමිය ඉතා අපැහැදිලි අත් අකුරෙන් ගුරු දෙගුරු පොතේ දරුවා ගැන පණිවිඩයක් ඔබට ලියා එව්වොත් ඒ ගුරුවරියගේ ප්‍රොෆෙෂනල් කොලිටි එක ගැන ඔබට ඇති වන්නේ මොන වගේ හැගීමක්ද? මේ සටහන ගැන මා පිලිබඳ කෝපාවිෂ්ඨ හැගීමක් ඇතිවන කවර හෝ වෘතීය සගයෙකුගෙන් මා අසන සරළ ප්‍රශ්ණය එයයි.

පාසලේ ලස්සනම අත් අකුරු ඇති සිසුවා මා බව සනාථ කරමින් අත් අකුරු තරඟයේ හැම වසරේම පළමුවැනියා වුයේ මා බව පවසන්නේ ඉතා ආඩම්බරයෙනි. එමෙන්ම වෛද්‍ය පීඨයේද ලස්සන අත් අකුරුකාරයෙක් වූ මා අදටත් පැහැදිලි පොල්ගෙඩි අකුරෙන් ලිවීම රසවිඳිමින් සිටිමි.

ඒ කාලේ එවැනි තරඟ පැවැත්වුයේ වෘතීය ජීවිතයේදී ඒවා ප්‍රායෝගිකව භාවිතා කිරීමට බව මා විශ්වාශ කරමි. ඒත් ඉතිං මාත් එක්ක සහ මට පෙර මෙඩිකල් කොලීජියෙන් වෙදකමට වරම් ලැබූ උත්තමයන්ට (හැමෝටම නොවේ) මේ ගැන ගුරුහරුකම් දීමට යාම ඇදගෙන නෑමක් වෙන බැවින් මෙන්ම නොකෙරෙන වෙදකමක්ද වෙන බැවින් එකම බලාපොරොත්තුව අනාගතය පමණි. ( මේ සටහන දකින මගේ උගත් මිත්‍රයන් මේ පිලිබඳ තම සැලකිල්ල යොමු කරනු ඇතැයි සියුම් බලාපොරොත්තුවක් හිතේ නැතුවාම නොවේ)

අද දවසේ කියවන්නට බැරි බෙහෙත් තුන්ඩු වලින් පීඩා විඳින ඒ ලෙවල් කරන කොල්ලනි කෙල්ලනි, හෙට දවසේ වෙද නලාව අතට ගන්න ඉන්නා දොස්තර පැටවුනි, කාටත් කියවිය හැකි ලස්සන අත් අකුරින් වට්ටෝරුව ලිවීම ආඩම්බරයක් ලෙස හිතාපල්ලා!



පහේ ශිෂ්‍යත්වයේ මගේ ලකුණු

පහේ ශිෂ්‍යත්වයට සුදානම්වීමටත් එක්කම තාත්තා මාව අක්කත් එකක් ගිහින් ඇරලුවේ බලන්ගොඩ, රාස්සගල මහගෙදරට. වාවින්නේ පදිංචි වෙලා හිටපු අපි වත්තේගම ස්ටේෂන් එකෙන් කෝච්චියට නැගලා මහනුවරට ඇවිත් එතැනින් පේරාදෙණිය ස්ටේෂමට තව කෝච්චියකින්  ඇවිත් පේරාදෙණියේදී බදුලු කෝච්චියට ගොඩ වෙන්නේ රෑ එකොලහයි ගානකට. මුළු රෑ පුරාම බදුලු කෝච්චියේ සුන්දර ගමනක යෙදිලා හපුතලේ දුම්රිය ස්ථානයෙන් බැහැගන්නා මායි අක්කයි තාත්තයි හපුතලේ ටවුමේ ඉඳලා බලංගොඩට ලංගම බස් එකෙන් ඇවිත් තවත් බස් එකකින් රාස්සගල මහ ගෙදරට යනවා.

රාස්සගල සුන්දර පරිසරයට මුදා හැරුණු මගේ දෛනික ජීවිතයේ වැඩි කාලයක් ගතවුනේ වෙල්යායේ දන්ඩි කොරලි පස්සේ දුවන එකයි. ගුණරත්න බාප්පාට හේනට තේ කහට සමග කොචිචි සම්බෝල එක්ක මයියොක්කා බතල ආදී තේ වෙලාවේ අඩුම කුඩුම රැගෙන යාම තවත් රාජකාරියකි . හේනට යන අක්කාත් මමත් මුහුණ දෙන බරපතලම ගැටලුව වන්නේ ඒ දණ්ඩෙන් එතෙර වීමයි. ගේ පිටුපස ඇති කුඩා දොළ පාර හරහා වැටී ඇති ඒ දණ්ඩ උඩින් කේතලය සහ අනිත් අඩුමකුඩුම රැගෙන එතෙරවීමේ ක්‍රියාවලිය ගඟට නොවැටී ජය ගැනීමට අපට හැකිවිය.
හේනට යන ගමන් මාර්ගයේ ඇති විශාල තුඹසේ නාගයෙකු වාසය කරන කටකතාව නිසා ඒ අසලින් ගමන්කරද්දී වේගයෙන් දුවගෙන යාමට අප දෙදෙනා පුරුදුවී සිටි අතර කිසිදිනෙක නාගයා නම් දුටුවේ නැත.

හේනේ වැඩ නිමවා හවසට ගෙදර එන ගුණරත්න බාප්පා සමග හුලන් පෙති බැඳීමට හවුල්වීම අපුරු අත්දැකීමක්. ෆුල් ඔප්ශන් ස්නානය සඳහා දිය පිහිල්ලක්, සීතල දිය බුබුලක් සහ දොළ පාරක් තුන් දිශාවකින් පිහිටා තිබුනේ පයින් ඇවිද යන දුරකිනි. (මේවා තවමත් මේ ගමේ තිබේ)

රාස්සගල ප්‍රදේශයේ සැප සීතලට උදේ සවස ලිප්බෝක්කේ ගිණි තැපීම අනිවාර්යය කාරියකි. පාන්දරින්ම අවදිවෙන කිරිඅම්මාගෙන් ලැබෙන එළකිරි ජෝග්ගුවයි කිතුල් හකුරු කෑල්ලයි සප්පායම් වෙලා ඊළඟට මග බලන් ඉන්නේ පොල් සම්බෝලයි බතලයි එක්ක බෙදන රතු කැකුළු හාලේ බත්පිගාන අතට ලැබෙන තුරුය.

මගේ දඩි බිඩි දිවිල්ලට හට්ටි මුට්ටි කිහිපයක් කුඩුපට්ටන් වූ තැන කිරි අම්මා වසවර්තියා යන අන්වර්ථ නාමයෙන් මා අමතන්නට පටන් ගත්තේ මගේ වේගවත් ක්‍රියාකාරකම් ඇගේ හීන්සැරයට බාධාවක් වූ නිසාවෙනැයි මට සිතේ. රූස්ස ඇඹරැල්ලා ගහ බදූ  අරන් සිටි සුන්දර දඬුලේනා දිහා බලා සිටිනවා හැර කල හැකි දෙයක් නොවීය. වේගයෙන් දුවන වළි කුකුල් පැටවුන් අල්ලා ගැනීමට කල උත්සාහය කිසිදින සඵල වුයේ නැත. පිනි වරුසාවට වැහිලිහිනියන් පියාසර කරන සුන්දර දසුන දුටුවොත් මිස විද ගැනීම උගහටය.

අප්‍රේල් නිවාඩුවට සිදුවූ දෙයම අගෝස්තු නිවාඩුවටත් එසේම සිදුවිය. වෙනසකට තිබුනේ අප්‍රේල් නිවාඩුවේ කතුරු ඔන්චිල්ලා, කැට පොළවල් හා බජව් දාන තැන්වල අබේ අයියා සමග වැඩිපුර රෝන්දේ ගැසීමත් ලවක් දෙවක් නැතුව කඳු පල්ලම් තරණය කරමින් ආච්චියෙ, පුංචි අම්මේ බාප්පේ කියමින් නෑ ගෙවල් වලට ගොඩ වීමත්ය.
මේ දෙවන්ගියේම  ශිෂ්‍යත්ව ව්‍යාපෘතියට තාත්තා විසින් මාව ලොකු නැන්දාට බාර කල අතර දිනපතාම ලොකු නැන්දාද මා හට පාඩමක් බැගින් කියා දුන්නාය. මා වඩාත්ම ආදරය කල ලොකු නැන්දාගේ හුරතලය විදීම ඉගෙන ගැනීමට වඩා බලවත් වූ අතර විභාගයක් පාස් කිරීමේ සිතිවිල්ලක් මගේ තුන් හිතකවත් නොවීය.
ශිෂ්‍යත්ව විභාගය දා මා නොයිවසිල්ලෙන් සිටියේ කොයි වෙලාවේ මේ කරුමය ඉවර වේදෝයි සිතාය. කෙසේ නමුත් මා  ශිෂ්‍යත්ව විභාගය සමත් වුවන්ගේ ලැයිස්තුවට ඇතුලත් නොවූ අතර ශිෂ්‍යත්ව විභාගය සමත්වූවන් දක්ෂයන් හා මට වඩා වැඩ කාරයන් ලෙස හැඟුනි. මම නිතරම ඔවුන් දෙස ගෞරවයෙන් යුතුව බැලුවෙමි. එදා සිට මා කල්පනා කලේ මෙදා පාර මට ඉස්සර වූ එවුන් කවදා හෝ පසුකර යන්නේ  කෙසේද යන්නයි . මා  එම අරමුණ ජයගත්තේ වෛද්‍ය විද්‍යාලයට සමත්වීම දක්වා  නොපසුබස්නා උත්සාහයෙන් ඉතා කැපවීමෙන් අධ්‍යාපන කටයුතු වල නිරතවීමෙනුයි. ජය  ලැබුවන්ට සුභ පැතූ මා, මට වැරදුන තැනින් ජයග්‍රහණයට අඩිතාලම දැමුවෙමි.

කනගාටුවට කාරණයක් වුයේ පනහක් පමණ වූ ශිෂ්‍යත්ව පාස් කල්ලියේ බහුතරයක් මීටර් දෙසීයේ තරගයක් දුවා අතරමගදී හැලී ගොස් තිබුන අතර මගේ මැරතන් ෆිනිෂ් එකේදී එයින් ඉතුරු වී සිටියේ දෙදෙනෙක් පමණක් වීමය.





Saturday, September 17, 2016

මැමෝග්‍රැෆි යනු කුමක්ද?

මෙය කාන්තාවක් හට තම පියයුරුවල හටගන්නා පියයුරක රෝග ලක්ෂණ තමාට හෝ තම වෛද්‍යවරයාට හසුවීමට වසර දෙකකට පමණ පෙර හසුකර ගත හැකි බරපතල වේදනාවෙන් තොර රෝග හඳුනාගැනීමට හැකි නවීන ක්‍රමවේදයකි. (Before you can feel a lump, a mammogram can detect it) . වත්මන් ඇමරිකානු සෞඛ්‍ය නිර්දේශිතය වන්නේ වයස අවුරුදු 40 ට වැඩි සෑම කාන්තාවක්ම  වසරකට වරක් මැමොග්‍රෑම් පරීක්ෂණයකට භාජනය විය යුතු බවයි. ඊට හේතුව ලෙස පර්යේෂකයන් පෙන්වා දෙන්නේ කල් තියා හඳුනාගැනීම මගින් පියයුරු පිළිකා නිසාඅ ඇතිවන සංකූලතා සහ මරණ 100% ක්ම පාහේ වලක්වා ගතහැකි වීමයි. (Standard breast cancer treatments are most effective on smaller tumors).

මැමොග්‍රෑම් පරීක්ෂණයකට භාජනය වීමේදී නිරාවරණය වන විකිරණ ප්‍රමාණය දතක එක්ස් කිරණ රූපයක් ගැනීමේදී සිදුවන ප්‍රමාණය තරම් කුඩාය. Having a mammogram is uncomfortable for most women. Some women find it painful. A mammogram takes only a few moments, though, and the discomfort is over soon.

මැමෝග්‍රැෆි  ක්‍රමය හැරුණු විට ඉලාස්ටෝග්‍රපි, ඩිජිටල් මැමෝග්‍රැෆි, තර්මෝග්‍රැෆි ආදී ක්‍රම භාවිතා කරන්නේ රෝගියාගේ ස්වභාවය අනුවයි.  මැමෝග්‍රැෆි  හා අල්ට්‍රා සවුන්ඩ් පියයුරු ගැටිති වල ස්වභාවය නිර්ණය කරගැනීම සඳහා අවස්තානුකුලව වෛද්‍යවරුන් විසින් නිර්දේශ කරනු ලැබේ.

ඔබට විශේෂිත වූ X-ray යන්ත්‍රයක් ඉදිරියේ සිට ගැනීමට සිදුවනු ඇත. මෙම යන්ත්‍රය හසුරුවන අය ඔබගේ පියයුර ප්ලාස්ටික් තැටියක් මත ස්ථානගත කරනු ඇත. ඉහල සිට ක්‍රියාත්මක වන තවත් ප්ලාස්ටික් තැටියක් මගින් පියයුර පහල තැටිය වෙත තෙරපවනු ලැබේ. මෙසේ පැතලි වූ පියයුරේ X-ray චායාරුප ගනු ලැබේ. පියයුරට යම් තෙරපුමක් මෙන්ම වේදනාවක් ඇති වුවත් එය ඉතා සුළු වේලාවකින් පහව යනු ඇත.


 මැමොග්‍රෑම් පරීක්ෂණයකට භාජනය වීමේදී සුදානම් වීම.
1. මෙම පරීක්ෂණය ඔබගේ මාස් ශුද්ධිය ඇති අවස්ථාවේ හෝ ඊට පෙර සතියේ සිදු කිරීමෙන් වලකින්න. (මේ කාලය තුල පියයුර මහතින් හා වේදනාකාරී බවින් වැඩිය)Try not to have your mammogram the week before you get your period or during your period. Your breasts may be tender or swollen then.

2. මැමොග්‍රෑම් පරීක්ෂණයකට භාජනය වන දින සුවඳ විලවුන්, පව්ඩර්, හෝ ඩියෝඩරන්ට් භාවිතා නොකළ යුතුය. On the day of your mammogram, don't wear deodorant, perfume, or powder. ...

3.සාය හා බලව්සය පැළඳ සිටීම පරීක්ෂණයට වඩා පහසුය. Some women prefer to wear a top with a skirt or pants, instead of a dress.







Wednesday, September 14, 2016

නඩේ ගුරෙක් නැති පාඩුව (හැම දානයක්ම සද්දෙට කරන, ශ්‍රමදානය අතුරුදන්වූ, ලෝකෙන් උතුම් රටේ හග්ගල උද්භිද උද්‍යානයේ දීය .... )

මේ වගේ වෙලාවක අපේ ජෝන් අප්පුහාමි සීයා හිටියානම් විශාල සිලි මල්ලකට මේවා එකතුකරගෙන ගොස් කුණු බක්කියකට දමන හැටි කාපු බීපු එවුන්ට උපදෙස් දෙන්නේ අපි ගිය බොහෝ විනෝද ගමන්වල නඩේ ගුරා ඔහු වූ  බැවිණි. නව පරපුරේ අප්පුහාමිලා වැඩේ ජෝන් බාස්ට යවා ඇත්තේ හැමෝම ගුරාලා කියා සිතා සිටින බැවින් නඩේ ගුරෙක් නැති හේතුවෙනි. (විනෝද ගමනක් යනවිට ස්වයං විවේචනයෙන් යුක්තව මෙම අතපසුවීම සිදු නොවීමට වගබලා ගැනීම පිණිසයි! )

කණ්ඩායම් හැගීමකට යා හැකි දුර....

මා සේවය කල ලොකු පොඩි සෑම රෝහලකම තිබු බරපතල අර්බුධයක් වුයේ සුළු සේවක හිගයයි. මේ හේතුව නිසා වැඩිම බලපෑමක් එල්ල වූයේ වාට්ටු වල රෝගීන්ගේ රසායනාගාර සාම්පල කලට වේලාවට ලැබ් එකට ගෙනයාමට නොහැකිවීම නිසා රසායනාගාර ප්‍රතිඵල ප්‍රමාදවී රෝගීන් දුෂ්කරතාවයට පත්වීමයි. “ඉතින් මිසී  මම මිනිස්සු මවන්නද?” වාට්ටුවේ නර්ස් නෝනට ඕවර්සියර් ගේ පිළිතුර ඒකයි.

වාට්ටු තුල පැට්‍රොල් යන ආරක්ෂක නියාමකයන්ට නියමිත පුහුණුවක් ලබා දී මෙම සාම්පල සුරක්ෂිතව අදාළ රසායනාගාරය වෙත රැගෙන යාමේ මගේ ප්‍රයත්නයට ආරක්ෂක නියාමක තරුණයන්ගෙන් ලැබුනේ සිනහමුසු ප්‍රසන්න ප්‍රතිචාරයක්. ඇතැම් ඉහළ වෘතිකයන් මෙන් “මේවා අපිට අයිති නැති වැඩ” කියා ඔවුන් තර්ක නොකළේ ආයතනයේ කණ්ඩායම් හැගීම් සංකල්පය හොදින් තේරුම්ගත් නිසාවෙනි. නිකන් යන කෝච්චියේ කෙහෙල් කැනක් දෙකක් පටවන් ගියාට මක් වෙනවද සර් ? කියා ඔවුන් එය ඉතා සතුටින් ඉටු කළහ. යකඩ වගේ තද හිත් ඇති මිනිස්සු කොහොමද මේ තැනට ගේන්නේ? ඒකට ඉතින් මම වගේ තාත්ත කෙනෙකුයි මේ වගේ පුත්තු ටිකකුයි ඉන්න ඕනැ.

සුළු සේවකයෝ ඔක්කොම බඳවාගෙන ඉවරවෙනකම්, මට කියන්නේ මේ වෙලාවේ පන අදින ලෙඩාට හුස්ම අල්ලාගෙන ඉන්න කියන්න කියලද? ඉන්න කෙනෙක් ගෙනියන්න ඕනෑ. නැතිනම් මම ගෙනියන්න ඕනෑ. එහෙම නැතිනම් විකල්ප ක්‍රමයක් හොයාගන්න ඕනෑ. මම ගෙනියන්න ඕනෑ කියන කෑල්ලට ලෝකෙන් උතුම් රටේ ශ්‍රද්ධාවන්තයෝ කියන්නේ “මූට පිස්සු, ගොන් පාට්, ෂෝ එක, අතීසාරෙට අමුඩ ගහනවා”  වගේ කතා. එයාර් පොර්ට් එකෙන් පිට වෙච්ච දාට තේරෙනවා වෙන රටවල් වල ලොකු පොඩි කවුරුත් ටීම් වර්ක් ඇතුලේ මේවට කියන්නේ “ග්‍රේට් වර්ක්” කියලා.
එක ගලෙන් කුරුල්ලෝ දෙන්නයි, දඹුලුත් ගිහින් තල ගොවියොත් මරාගෙන එනවා කියන්නෙත් මේවට තමයි මයේ හිතේ. ( අවවාදයයි! අවබෝධයෙන් තොරව අත්හදා බැලීමෙන් වලකින්න )
Management Concept : Out Of Box Thinking: ළිං මැඩි සංකල්පයෙන් බැහැර වී සිතන්න

ආකල්පය; ඔබ මේ රැගෙන යන්නේ අසාධ්‍යව සිටින ඔබේ ළඟම නෑයාගේ රසායනාගාර සාම්පලය බව සිතන්න. එවිට ඔබට අප්‍රමාද ප්‍රතිකාර සේවාවක වැදගත්කම තදින් ඇඟට දැනෙනු ඇත.

Friday, September 9, 2016

අත්දැකීම දුෂ්කරයි මතකය සුන්දරයි!

මහනුවර වාවින්න ප්‍රදේශයේ ගත කල මගේ ළමා කාලයේ  (atsudarshana.blogspot) බීමට ජලය ගෙන ආවේ නිවසේ සිට කිලෝමීටරයක් පමණ දුරින් වූ මෙන්න මේ  ළිදෙන්, කුඩා බැරල් වලට පුරවාගෙන.  පසුගියදාක මහනුවර ගිය වෙලාවක මම මේ ලිඳ හොයාගෙන ගියා. තවමත් මේ ලිඳ සුරක්ෂිතව තිබෙනු දැක මට දැනුණේ අසීමිත සතුටක්. වෝටර් ෆිල්ටර්, ක්ලෝරීන් ගැන නොහිතපු කාලෙක විහිළුවටවත් බඩේ අමාරුවක් නොහැදෙන්න පිරිසිඳු ජලය අපිට  දීපු මේ පුංචි ලිඳ අදත් ඒ වගේම පිරිසිඳු වතුරෙන් පිරිලා.

ලිඳෙන් වතුර බීලා..... එයින් වතුර නාලා.....ලිඳට ගල් ගසාලා .... වතුර බොර කරයි මිනිසා ... ගඟට ආවඩයි මිනිසා ....ගඟට ආවඩයි.......(වික්ටර් රත්නායකයන්ගේ මේ ගීතය මට මතක් වුනා, පහුගිය දවස් වල සිදුවුණ සිදුවීම් එක්ක)

Thursday, September 8, 2016

ක්ෂේම භූමිය ලඟාකරගැනීම හෙවත් වැලි මිරිකා වතුර ගැනීම


(මම ඉතා අවදානම්සහගත තීරණයක් ගත්තා. යමක් ඉගෙනගැනීමට ඇතැයි සිතේනම් පමණක් කියවන්න. නිසරු වාද විවාද සඳහා වැය කිරීමට මට කාලයක් නැති බව කරුණාවෙන් සලකන්න)

කුලියාපිටිය රෝහලේ මාස 20 ක සේවා කාලය තුල මා මුහුණ දුන් විශාලතම අභියෝගය වුයේ ජල නල පද්ධතිය අබලන් වීම හේතුවෙන් නගර සභාව විසින් ජල සැපයුම අත්හිටුවීම නිසා රෝහල් කටයුතු සම්පූර්ණයෙන්ම අඩාල වීමයි. ඇඳන් 600 ක්, දැඩිසත්කාර ඒකකයක්, නොමේරු ළදරු ඒකකයක්, හදිසි ප්‍රතිකාර ඒකකයක් සහිත රෝහලකට වතුර නැතයි කියා මුළු රටටම බැන බැන දාල දුවනවද? වැලි මිරිකලා හරි වතුර ගේනවද?

අර්බුධයේ පළමු සති කීපය ගෙවුනේ අහල පහළ ළිං වලින් බවුසර් යොදා වතුර ගෙන ඒමයි. පට්ට පතුරු බැනුම් අහන සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය ඉල්ලන තරම් ඩීසල් සහ බවුසර් දුන්නත් මගේ හිත වැඩ කලේ වෙන විධිහකට. මට එක පාරටම සිහියට ආවේ වැලි මිරිකලා හරි වතුර ගන්න සමත් මා විසින් ස්ථාපිත කල රෝහල් නඩත්තු අංශයයි. මා ඉදිරිපිටට පැමිණි මේ ජවසම්පන්න කොල්ලෝ පස් දෙනාගෙන් එකෙක් අපූරූ ඔත්තුවක් දුන්නා. “ සර් පොළ ළඟ තියෙනවා අත් හැර දාපු නළලිඳක්. ඒක රෙපෙයාර් කරලා ගමුද?

ගිලෙන්න යන එකාට පිදුරු ගසත් ඕනෑ වෙනවා සේ, එකම විකල්පය දෙසට හැරුනෙමි. (දැන් ඉතින් හිතෙයි පට් ගාල වතුර ලැබුණා නේද කියලා)

රාජ්‍ය ආයතනයක තීරණ ගැනීමේ අවදානම කොරපු එකා තමයි දන්නේ. ජල ප්‍රවාහන මණ්ඩලය පළමු විමසීමෙන්ම වැඩේ බෑ කියලා කිව්වේ හයි ටෙන්ෂන් ලයින් එකක් සමීපව තිබෙන බැවින් යන්ත්‍ර සුත්‍ර හැසිරවීම අවදානම් බව කියමින්. ඊලඟට වැඩේට වෘතීය පළපුරුද්දක් තියෙන ආයතන වලින් මිළගණන් කැඳෙව්වා. විවිධ වැඩ විෂයන් ගැන කියමින් අවම ඉල්ලුම් කරු එක් ලක්ෂවිසි දෙදාහක  ඇස්තමේන්තුවක් දුන්නා.

පළාත් අමාත්‍යංශයේ මුදල් ප්‍රතිපාදන තිබුනේ නෑ. ඒත් වැඩේ අත හැරියේ නෑ. “ සර් අපි වැඩේ කරන්නම්. රුපියල් පනස්දාහකින්  විතර අලුත් බට දාල වැඩේ ඉවර කරන්න පුළුවන් වෙයි. නඩත්තු අංශයේ කොල්ලෝ ටික කිව්වා. පළාත් අධ්‍යක්ෂවරයට කථාව කිව්වා. වැඩේට අවසර ලැබුණා. හැබැයි අවදානම මට භාර ගන්න කිව්වා. මම හා කිව්වා.

රාජ්‍ය ආයතනයක මෙවැනි වැඩ අපිට ඕනෑ විධිහට කරන්න බෑ. මුල්‍ය රෙගුලාසි උල්ලංඝනය නොකර වැඩේ කරන්න ඕනෑ.

ඉතා කඩිනමින් ටී.ඕ. වාර්තාවකට අනුව ප්‍රොජෙක්ට් ෆයිල් එකක් ඇරඹුවා. මිළ ගණන් කැඳවීම් කළා. මෙවැනි ව්‍යාපෘති සඳහා ලියාපදිංචි වූ ගමේ ප්‍රජා සමිතියකට වැඩේ පැවරුවා. සමිතිය වැඩේ භාර ගත්තට වැඩේ කරන්නේ අපේ කොල්ලෝ. සමිතිය එක්ක අවබෝධතා ගිවිසුමක් ගැහුවා. හයි ටෙන්ෂන් අවදානමට විදුලිබල මණ්ඩලෙන් ආරක්ෂාව ඉල්ලා ගත්තා.
හයි ටෙන්ෂන් ලයින් එක නිසා යන්ත්‍ර සුත්‍ර භාවිතා කරන්න බැරි උනා. හැම දේම කලේ දෑතේ හයියෙන්. නයිට් ඩියුටිත් එක්ක වැඩේට දවස් පහක් විතර ගියා. වියදම් වුනේ රුපියල් තිස්දාහයි. (ෆයිල් එක ඉස්පිරිතාලේ ඇති). පසුදා ඉස්පිරිතාලේ සම්ප් එකට මහා සද්දෙන් වතුර පිරෙන දර්ශනය මගේ ජීවිතයේ සුන්දර මතක සටහනක්. අපි ඉතින් කැවුම් කිරිබත් කෑවා. ගිය සුමානේ මම කුලියාපිටිය ඉස්පිරිතාලෙට යනකොටත් ඒ වතුර පාර ඒ වේගයෙන්ම ගලනවා.

වැඩේ පත්තරේට ගියේ මෙහෙමයි. වතුර නැතිව ඉස්පිරිතාලේ වහන ආරංචිය ලියන්න පත්තර වාර්තාකරු මා හමුවෙන්න ආවා. (මේ වන විට ශල්‍යාගාර කටයුතු අඩාල වෙලයි තිබුනේ) මම ඔහුට කිව්වා, ලෙඩ්ඩු කලබල වෙයි මේ ගැන දැන්ම ලියන්න එපා, සතියකින් මම ස්ථිර විසඳුමක් දෙනවා එදාට ඒක පත්තරේ දාන්න කියලා. මගේ වැඩ ගැන දන්න වාර්තාකරු කියපු විදිහට පොරොන්දුව ඉෂ්ඨ කලා.

වතුර බවුසර් වලින් නඩත්තු වෙච්ච ඉස්පිරිතාලෙ වතුරෙන් ස්ව්‍යයන්පෝෂණය වුණ හැටි බොහෝ බලධාරීන් දැනගෙන හිටියේ නෑ. මම කියන්න ගියෙත් නෑ. මට ප්‍රසංශා කලෙත් නෑ. දුක සතුට දෙකම මගේ කොල්ලෝ එක්ක බෙදා ගත්තා. මගෙන් පස්සේ රෝහල භාර ගත්ත අය රෝහල් වෙබ් අඩවියක් ඇරඹුවලු. හදවතින්ම ශ්‍රී ලාංකික වුවත් මේ වන විට විදෙස්ගතව සිටින මේ අය වෙබ් වල ලියයිද මගේ වැඩ ගැන?

මා කල චුට්ටන් වැඩ ගැන බොහොම ද්වේශයෙන් පසුවෙන මේ රටේ නැති මහත්තුරුන්ටත්   කුලියාපිටිය රෝහල් වෙබ් අඩවියේදී මේවා හමු වෙලා නෑ. වෙබ් එකේ නැති ගොඩක් දේවල් මහ පොලවේ තියෙනවා. මේක බලාගන්න කුලියාපිටිය පොළ ලඟට යන්න. හිතින් හදා ගත්ත ප්‍රශ්නවලට උත්තර හොය හොයා ඉන්නේ නැතිව ගිහින් මාව මතක් කර ගන්න. ඉස්පිරිතාලේ පිටුපස ගේට්ටුව ළඟ ටැංකියෙන් නැවුම් වතුර බෝතලයක් පුරවාගෙන මගේ නඩත්තු අංශයේ කොල්ලන්ට පින් දෙන්න. 


වැරැද්ද දුටු විට දරුණු ලෙස වාග් ප්‍රහාර දෙන අනගාරික ධර්මපාල උතුමා අද සිටියා නම්, “මෝඩ මිනිසුනි තොපි කල යුත්තේ ඒ දොස්තර මහත්තයාට කුහක ලෙස අපහාස කිරීම නෙවෙයි. ඒ මිනිහා සහ ඔහුගේ උත්සාහවන්ත කණ්ඩායමට ප්‍රශංසා කොට ඔවුන් ධෛර්යමත් කිරීමයි.” කියා කියනු ඇත. අපේ කරුමෙට අද එතුමා අප අතර නැත.